Prolog

Znasz to uczucie, kiedy ukochana osoba wbija Ci nóż w plecy, a Ty nie jesteś już w stanie dłużej brać czynnego udziału w jej życiu?

 Kiedy cały Twój świat nagle odpływa na bezludną wyspę i zabiera ze sobą wszystko, co miałaś i do czego się przywiązałaś?

 Wiesz, jak się czuje człowiek, który wraca do swojej przeszłości i jest zmuszony ukrywać  najsłodszą i jednocześnie najbardziej gorzką tajemnicę?

Więc czy się myliłaś, myśląc, że mogliście tworzyć coś prawdziwego?

Dzień poz­wa­la na by­cie twar­dym, a przy­naj­mniej da­je zacho­wać pozory.
W no­cy wszys­tko ma się inaczej, ona nie da­je złudzeń. 

 Dręczą Cię koszmary i kiedy budzisz się oblana zimnym potem, zawsze masz nadzieję, że wszystko, co się wydarzyło jest tylko wytworem Twojej chorej wyobraźni. Analizujesz w myślach każde słowo  wypowiedziane przez Jego przemądrzałe usta, każde spojrzenie jego niebieskich oczu, sięgające wgłąb Twojej duszy, każdą pieszczotę i dotyk, które były Jego sekretnym kluczem do ukołysania Twojego rozumu, każdy pocałunek sprawiający, że  czas zatrzymywał się w miejscu specjalnie dla Was.

 Wtedy jeszcze nie wiedziałaś, że ludzie umieją wykorzystywać innych, aby tylko osiągnąć swój cel i nie obchodzi ich na jakiej liczbie ofiar zatrzyma się  licznik. Nie znałaś znaczenia słowa ‘naiwność’, a rady przyjaciół zbywałaś pobłażliwym uśmiechem i kręceniem głowy. To właśnie przez Niego straciłaś wszystkie osoby, które dotąd stały za Tobą murem, a które On chyba nieświadomie od Ciebie odepchnął. 

W tamtym momencie byłaś już blisko dna, niewiele brakowało, a Twoje ciało  spoczęłoby na zawsze na dnie ciemnego oceanu. Jednak Ktoś nie chciał, aby tak się stało.

 Powoli byłaś wyławiana  z mrocznej otchłani, podano Ci rękę, a ty z wdzięcznością chwyciłaś ją i wynurzyłaś się z gęstej piany, po czym z ulgą dotknęłaś piaszczystego podłoża, dziękując Bogu za Twojego anioła stróża. Dostałaś to,czego tak brakowało Ci po rozstaniu z Nim. Zostałaś otoczona ciepłem i opieką, na nowo uczyłaś się zaufania,  jednak wspomnień o Nim nadal unikałaś jak ognia. 

Wtedy jeszcze nie potrafiłaś spojrzeć przeszłości prosto w oczy, próbowałaś jak najdłużej unikać jej wzroku, a swoje tęczówki ukrywałaś pod wachlarzem gęstych, czarnych rzęs.

Teraz nawet przypadkowe wspomnienie o Nim nie powoduje już szybszego bicia serca i podwyższonego tętna, a jedynie lekki grymas na Twojej twarzy. Zastanawiasz się, czy wciąż wierzy w miłość? I jeśli zapytają o Niego powiesz tylko, że  widziałaś Go w swoich snach którejś nocy…

I wiesz co? Mimo wszystko jesteś Mu wdzięczna, że dzięki Niemu nauczyłaś się życia.



 _________________________________________________________________

Heeeej kochani! ^^  No to startujemy z opowiadaniem o Michim i Jamesie. Jak to  zwykle bywa, początek meeega nudny :D Mam nadzieję, że potem będzie lepiej. Jeśli komuś się spodobają moje wypociny, proszę o pozostawienie jakiegoś śladu po sobie :3  Do pierwszego! :*